Σάββατο 2 Ιανουαρίου 2010

Η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΘΕΟΛΟΓΙΚΩΝ ΓΕΝΕΩΝ


Επίλογος κατά νεοσυμβολιστών ή σύγκρουση θεολογικών γενεών

Του Κώστα Νούση

θεολόγου - φιλολόγου ΑΠΘ

«Γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς» (Ιω. η’ 32). Ο Χριστός ως Θεός και δημιουργός του σύμπαντος κόσμου είναι ταυτόχρονα και στοργικός Πατέρας των πάντων και πλήρης αγάπης, επιεικείας και ευγενείας. Το πνεύμα του είναι έμπλεον χαράς και ελευθερίας. Το λέει ξεκάθαρα ο απόστολος στην περιγραφή των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος: «ο δε καρπός του Πνεύματός εστιν αγάπη, χαρά, ειρήνη… μη γινώμεθα κενόδοξοι, αλλήλους προκαλούμενοι, αλλήλοις φθονούντες» (Γαλ. ε’ 22,26). Η ελευθερία αυτή ήρθε σε άμεση σύγκρουση με την ιουδαϊκή πιεστική νομική θρησκευτική κατάσταση που διεδέχθη. Ο απόστολος των εθνών μάλιστα, εκπρόσωπος του «ανανεωτικού» χριστιανικού πνεύματος το οποίο αντικατέστησε μεθ’ ορμής και δια συγκρούσεως το προηγηθέν ιουδαϊκό νομικό πνεύμα, δε δίστασε να έρθει σε ρήξη με ηγετικά στελέχη – μαθητές του ίδιου του Ιησού, ήταν όμως ανυποχώρητος. Η επανάληψη της αντιπαράθεσης των θεολογικών νοοτροπιών είναι διαχρονική και θέτει πάντοτε ένα καυτό ζήτημα προς επίλυση και διευκρίνιση: την ορθή προβολή της θείας ζωής που έφερε ο Θεάνθρωπος με την αποκάλυψή του και τον τρόπο πραγμάτωσής της από τους ανθρώπους στη ρεαλιστική βάση της καθημερινότητας της εκάστοτε εποχής. Ομιλούμε δηλαδή περί αληθείας των πραγμάτων και κοσμοθεωρίας ουχί φιλολογικής αλλά εξ αυτής ταύτης της φύσεώς της υποδειγματικής συμπάσης της ανθρώπινης ζωής και συμπεριφοράς εκάστου. Μιλούμε περί ζωής και όχι περί ιδεολογημάτων. Για αυτό και οι όντως θεολόγοι εκάστης εκκλησιαστικής περιόδου εγίνοντο δυσάρεστοι εκ της ατέγκτου - ως εφαίνετο - στάσεώς τους. Οι ίδιοι όμως εγνώριζαν το μονόδρομο της αληθείας και δεν προετίθεντο σε καμιά περίπτωση να υπαναχωρήσουν. Δηλαδή εκπτώσεις στην ελευθερία που έφερε ο Θεός στο γένος μας δεν τις ανέχονται επ’ ουδενί. Αν είναι να καταστούμε και πάλι ανελεύθερα τραγικά όντα, είναι προτιμότερο να επιστρέψουμε στην ειδωλολατρία.

Η ορθόδοξη θεολογία έχει την ιδιαιτερότητα πως δεν είναι ψιλή επιστήμη. Συνάπτεται άρρηκτα με τη ζωή του εκκλησιαστικού σώματος εντός ορατών ενσάρκων ιστορικών κοινοτήτων. Οπότε ο θεολόγος οφείλει να βιώνει τα υπ’ αυτού λεχθέντα και αναλυθέντα και μάλιστα όσο το δυνατό πληρέστερα. Δηλαδή οφείλει να είναι άγιος. Όπως ξεκάθαρα αναφέρει και η περιβόητος φράση: « ει θεολόγος ει, αληθώς προσεύξη και ει αληθώς προσεύχη, θεολόγος ει» (όσιος Νείλος). Τι βλέπουμε όμως στα αποκαλυπτικά χρόνια που διανύουμε; Τη συνεχή διάσταση θεολογίας και αγιότητας. Όλο και σμικρύνεται ο αριθμός των εκφραστών του ορθοδόξου πνεύματος που να συνδυάζει αρμονικά τις δυο αυτές παραμέτρους της εν λόγω επιστήμης. Αλλά και σε όσους εφάπτονται τα δυο ταύτα ολοένα και μειώνεται το εύρος της συνάρμοσης αμφοτέρων των βασικών αυτών χαρακτηριστικών. Ο αμέτρητος περιπτωσιολογικός συνδυασμός των ποσοστών συναρμογής τους γεννά και τους αντίστοιχους θεολογικούς εκπροσώπους εκάστης γενεάς. Συναντάμε ως μια εναρκτική θεώρηση ολοένα και περισσότερους λογοτέχνες- έως και αθέους- θεολόγους που καταμαρτυρεί το εμφανέστατο θεολογικό έλλειμμα της εποχής, το οποίο θα αυξάνει με γεωμετρική πρόοδο, και είναι ξεκάθαρο ότι πηγάζει από το οικτρό ξεσυνταίριασμα των δυο αυτών συστατικών του γνήσιου ορθοδόξου θεολόγου. Αλλά τούμπαλιν μπορείς να δεις και μια άλλη μορφή θεολογικής ημιμάθειας, όταν κάποιοι μπερδεύουν την ελλιπή ή και ανύπαρκτη θεολογική κατάρτιση με τον καλοπροαίρετο - ή και τον αντίθετό του - ζήλο για την πίστη τους. Το πιο εκτρωματικό προέρχεται από την τελευταία περίπτωση, όταν τα άτομα αυτά έχουν και καταφανές έλλειμμα πνευματικότητας, οπότε η εσχάτη πλάνη καθίσταται χείρων της πρώτης. Αυτό άλλωστε συναντάμε και στις πρωτοφανείς κινήσεις γραπτής αναδιατύπωσης της πίστης μας, όταν τα άτομα της τελευταίας αυτής κατηγορίας «θεολόγων» μαίνονται εξωτερικεύοντας την πνευματική τους γυμνότητα που δεν είναι τίποτε άλλο παρά έλλειψη αγάπης. Και όπως είπε ο Χριστός, τον οποίο μας εξαπατούν και αυταπατώνται ότι υπερασπίζονται, η αγάπη είναι το βασικό διακριτικό των μαθητών του.

Αξιοθρήνητοι εραστές παλαίμαχων θεολόγων και θεολογικών ρευμάτων και λιμναζουσών νοοτροπιών άλλων εποχών προβαίνουν σε ανεπιτυχείς προσπάθειες αναβίωσής τους και προσαρμογής στα σύγχρονα δεδομένα, λες και θεολογίες «καντιωτικού και οργανωσιακού τύπου» διεκδικούν την τελειότητα της ορθοδόξου έκφρασης. Επικίνδυνοι όμως δικτάτορες του πνεύματος γενόμενοι πολλοί εξ αυτών, όταν προσπαθούν να επιβληθούν παντί τρόπω, όπως οι περιπτώσεις ιερέων εκδιδόντων φιρμάνια αφορισμού σε πνευματικά τους τέκνα όχι επί αιρέσεως - τότε ίσως είχαν κάποιο άλλοθι - αλλά επιβάλλοντας – αντί να εμπνέουν - υπακοή στην προσωπική και μόνο γνώμη τους, ενέργειες βεβαίως που δείχνουν περίτρανα την έμμεση παραδοχή της ήττας τους και το μεγαλείο της μετατροπής υπ’ αυτών της πνευματικής πατρότητας σε τρομοκρατία συνειδήσεων.

Τα άκρα είναι του διαβόλου, λένε οι πατέρες, και φυσικά ισχύει και εν προκειμένω. Η υπερβολική μόρφωση και οίηση οδηγεί σε αθεΐα και αιρέσεις, όπως φαίνεται από άπειρα ιστορικά παραδείγματα και στις μέρες μας τελευταία με περιπτώσεις αμφισβήτησης υπό εμβριθών θεολόγων-ρασοφόρων και αυτής ταύτης της θεότητας του Χριστού (αρειανικό παράλληλο).

Ένα άλλο θλιβερό καινοφανές φαινόμενο στη σημερινή θεολογία προερχόμενο από την υπερτροφική ανάπτυξη του μορφωτικού επιπέδου του θεολόγου επιστήμονα εις βάρος του ορθοδόξου βιώματος είναι η λογοτεχνοποίηση της θεολογίας. Ποιητικά φληναφήματα, στεγνές ιστοριογραφίες, στείρες και κακόγουστες αγιογραφοπατερικές επαναλήψεις, κενά λόγια χωρίς Πνεύμα, τουτέστιν έπεα πτερόεντα εις τον αέρα διαλυόμενα μη έχοντα την οφειλομένη εξ αυτών πνευματική ωφέλεια του εκκλησιαστικού σώματος. Οι ανήκοντες όμως στην κατηγορία αυτή συνήθως γίνονται αληθέστεροι εκφραστές του θεολογικού πνεύματος στην εποχή μας, διότι έστω και τεχνικά και όχι ουσιαστικά μεταφέρουν το λόγο του Θεού στη γλώσσα του σύγχρονου ανθρώπου.

Το τραγελαφικό προέρχεται από την κατηγορία των αγραμμάτων ή ολιγογραμμάτων θεολογούντων και φυσικά μη εχόντων πνευματικό επίπεδο και αγιότητα, οι οποίοι και διαστρέφουν θεολογικά ζητήματα και δυσφημούν το χριστιανισμό λόγοις τε και έργοις. Παραδειγματολογώντας και πάλι αφορμής δοθείσης εκ των νεοομολογητικών τάσεων των καιρών θα αναφερθώ ενδεικτικά στο θέμα θεολογικών όρων, αοριστολογικής προελεύσεως και περιεχομένου, νεόκοπων και καινοτρόπως προσφάτως κατασκευασθέντων και διατυπωθέντων. Ο όρος ας πούμε οικουμενισμός και τα παράγωγά του. Πλήρης σύγχυση. Ορολογίες μάλλον συνθηματολογικές εν είδει θεολογικών γκράφιτι προς εντυπωσιασμόν χρώμενες. Η βαπτισματική θεολογία που ακούγεται κατά κόρον και δη από αξιόλογους θεολόγους; Τι ακριβώς εστίν; Η πράξη της εκκλησίας δηλοί τη σχετικότητα των δικών μας ενεργειών και την απόλυτη εξουσία του Θεού. Όλοι γνωρίζουμε την ακρίβεια περί του ορθοδόξου βαπτίσματος και τις διάφορες ερμηνείες της εν τω Πηδαλίω. Εν προκειμένω όμως ερωτώ: οι βαπτισμένοι στο όνομα της αγίας Τριάδος ετερόδοξοι και δεκτοί γενόμενοι με απλό χρίσμα ή και χωρίς αυτό με απλή έγγραφη ομολογία είναι λιγότερο ορθόδοξοι από τους επαναβαπτισθέντας; Τους σχισματικούς ΓΟΧ επανερχομένους στην εκκλησία πρέπει να τους αναβαπτίζουμε, να τους αναμυρώνουμε ή αρκεί μια απλή εξομολόγηση; Να μνημονεύσω λίαν πρόσφατο εκκλησιαστικό παρατράγουδο σε ελλαδική μητρόπολη που απεκαλύφθη μετά από χρόνια αχειροτόνητος ιερέας και η εκκλησιαστική αρχή επικύρωσε όλα τα υπ’ αυτού έως τότε τελούμενα μυστήρια αφήνοντας πάλι στη διακριτική ευχέρεια και συνείδηση εκάστου αν θα προβεί σε επανατελέσεις; Άλλη ερώτηση: το αεροβάπτισμα είναι πλήρες ή μισό βάπτισμα; Όταν στα παιδάκια, που σε καθημερινό παιδικό παιχνίδι βάπτισε ο μικρός τότε άγιος Αθανάσιος, θεώρησε ο επίσκοπος μακρόθεν ιστάμενος ότι κατήλθε η Χάρις και έτσι επισφράγισε τις βαπτίσεις εκείνες, πώς άραγε εξηγείται αυτό; Ας μας απαντήσουν σε αυτά πρώτα - μάλλον ας ξεκαθαρισθούν συνοδικώς και τελεσιδίκως ταύτα - και μετά συζητάμε αφενός τον ακριβή προσδιορισμό του εν λόγω ορισμού και αφετέρου την αποδοχή του εκ μέρους της εκκλησιαστικής πρακτικής. Οι μεταμοσχεύσεις και η δωρεά οργάνων; Είναι επιτρεπτά και αν όχι γιατί; Πώς μερικοί βιάζονται να μιλήσουν για τον εγκεφαλικό θάνατο αγνοώντας τη σύγχρονη ιατρική και τους εκκλησιαστικούς αρμόδιους επί θεμάτων βιοηθικής; Αυτά όλα, αν δε δείχνουν θεολογική άγνοια εκ μέρους ενίων, σίγουρα μαρτυρούν θεολογική προχειρότητα και ανωριμότητα έως επικινδυνότητα.

Στη χώρα μας είναι πολλές οι θεολογικές εμμονές και τα σχολαστικά κατάλοιπα και ακόμα απαλλασσόμεθα εξ αυτών με βραδείς ρυθμούς. Από την άλλη η θεολογική επιστήμη λόγω του θεωρητικού της κυρίως χαρακτήρα πλέον, αφού σχεδόν χάθηκε η αγιότητα του βίου, κατέστη χώρος αυτοσχεδιασμού, προχειρότητας και πειραματισμού πάντων των εις το εκκλησιαστικό γεγονός ολίγον περισσότερο μετεχόντων. Βλέπουμε λοιπόν μια έξαρση επιθετικότητας παραδοσιολατρών κατά νεωτεριστών - άλλοι κατακρεουργημένοι όροι – και το φαιδρό φαινόμενο της αγιοποίησής τους υπό του ευσεβιστικού πληρώματος εκ παραλλήλου με τον αφορισμό των αντιφρονούντων. Μας έρχονται στο νου οι ανόητες και εμπαθέστατες προ ετών σπιλώσεις κατά «συντηρητικότατου» στη ζωή του θεολόγου επί τη καταγγελία νεονικολαϊτισμού και νεορθοδοξίας. Και πάλι αντεπιστημονική και πλήρους φαντασίας χρήση όρων με μόνο στόχο την κατασυκοφάντηση της αντικειμένης γνώμης. Αυτή όμως η εγκληματική θεολογική αγραμματοσύνη - σε νου και καρδιά - και εσωστρέφεια πόσους έχει απομακρύνει από την εκκλησία και πόσο ασυγκίνητη και ανυποψίαστη συντηρεί τη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας επί των σοβαρότατων υπαρξιακών θεολογικών ζητημάτων; Έχουν καταλάβει μερικοί πόσο αδιάφοροι είναι για την υπόλοιπη κοινωνία; Αυτάρκεις ηγετίσκοι όμως στις σέκτες τους πλανώντες και πλανώμενοι… Ο πνευματικός λοιπόν αυτός αλληθωρισμός από τον οποίο πάσχουν τόσα «ευλαβή βλαμμένα» - κατά γερο Παΐσιο - μέλη της ορθοδόξου εν Ελλάδι εκκλησίας πότε θα αρχίσει να θεραπεύεται, ώστε να δούμε ότι μέρα με τη μέρα αυτοσυρρικνωνόμαστε ανησυχητικά και πως περνάμε δραματικά απαρατήρητοι από τους πλείστους όσους πλησίον μας;

Μπορεί σήμερα να μιλήσει θεολόγος σε άλλη γλώσσα πλην της εποχής μας, τουτέστιν τη γλώσσα της πατερικής παράδοσης εν συνδυασμώ με εκείνη της τέχνης, της κοινωνιολογίας, της ψυχολογίας, της φυσικής, της ιατρικής, της βιολογίας, της αστρονομίας αλλά και πάσης άλλης επιστήμης; Μπορεί να έχει μορφωτικό χαμηλό; Πώς θα σταθεί και ποιον θα πείσει; Πιθανώς ολίγιστους γραφικούς; Μερικές γιαγιούλες; Το δυσάρεστο είναι ότι δεν έχουν αγιότητα αληθινή με την οποία θα έπειθαν και αγράμματοι όντες. Και όμως προβάλλονται και δοξάζονται κάποιοι αποστεωμένοι νόες διατηρητέοι που με το στείρο μηρυκασμό πατερικών φράσεων - μη βιωθέντων και αφομοιωθέντων υπ’ αυτών - δοκούσι ότι διατηρούν ανόθευτη την ορθοδοξία και ταυτόχρονα άκοντες μαρτυρούντες τα σαθρά θεμέλια της προσωπικής πίστης τους, εφόσον τρομοκρατούνται να διαλεχθούν επί ίσοις όροις με το σύγχρονο άνθρωπο - τον αλλόδοξο, ετερόδοξο, αλλόθρησκο, άθρησκο, αγνωστικιστή, αδιάφορο, μπερδεμένο, νέο, ναρκομανή και πάει λέγοντας - και τα νέα δεδομένα των καιρών που ως χείμαρρος σαρώνουν τα πάντα και διαρκώς αλλάζουν μορφές. Φοβάται όμως η αλήθεια του Χριστού να διαλεχθεί με οτιδήποτε; Από τι, στα αλήθεια, κινδυνεύει η αλήθεια-Χριστός και η περί αυτόν θεολογία; «Εγώ ειμι η οδός και η αλήθεια και η ζωή» (Ιω. ιδ’ 6) και «Ιησούς Χριστός χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας» (Εβρ. ιγ’ 8). Η τραγική ειρωνεία είναι ότι όλα αυτά που σκιάζονται είναι και αυτά δημιουργήματα του ίδιου Θεού τον οποίο έκλεισαν στους τοίχους των αιθουσών και ναών τους, για να τον διαφυλάξουν αλώβητο από τη λαίλαπα της παγκοσμιοποίησης και εκκοσμίκευσης.

Εν τέλει σε κάθε εποχή δυο θεολογικές γενιές συγκρούονται. Η αληθινή - ή η προς αυτήν τείνουσα - που εκφράζει το Χριστό σε κάθε χρονική περίοδο και τόπο με τα σύγχρονα εκάστοτε δεδομένα εν συνδυασμώ με τη θεία Χάρη, διότι η εκκλησία ως σώμα Χριστού είναι ζωντανός οργανισμός και εξελίσσεται εσχατολογικώς αενάως, οπότε αυτομάτως καταδικάζει την ετέρα γενεά θεολογούντων: των δειλών συντηρητικών, και πιστών απλών και δια εγγράφων πιστοποιητικών θεολόγων, οι οποίοι έντρομοι γεγόνασι στην ιδέα και μόνον ότι έφαγαν μια ολάκερη ζωή σε μια θρησκεία που ίσως δεν είναι τόσο ισχυρή όσο διά κραυγών και πατερικών παπαγαλισμών προσπαθούν να πείσουν εαυτούς – πρωτίστως - και αλλήλους. Στην Εκκλησία μας όμως δεν υπάρχει απελπισία. Η θεία Χάρις η τα ασθενή θεραπεύουσα και τα ελλείποντα αναπληρούσα μπορεί να καλύψει τον απολεσθέντα χρόνο για όλους μας. Αρκεί να την ανακαλύψουμε και να την κάνουμε κτήμα μας. Και ο τρόπος είναι ένας: η μετάνοια.

Ο Χριστός ήρθε να θεώσει τον άνθρωπο και να εξαγιάσει και το ελαχιστότερο κομμάτι «ύλης» της αχανούς του δημιουργίας. Μερικοί ακόμα ζουν στο μεσαιωνικό και αρχαίο στατικό κλειστό σύμπαν, αλλά όπως η ρωμαιοκαθολική εκκλησία, θα αναγκαστούν κάποια στιγμή από την ορμή των γεγονότων - και για να μην τους κλείσουν σε ψυχιατρεία - να αφυπνισθούν και να επαναπροσδιορισθούν. Τότε θα εισέλθουν όντως στην «επίγεια άκτιστη εκκλησία του Χριστού» (γέρων Πορφύριος) και θα καταλάβουν ότι χάνονται εύκολα οι πολύτιμες ώρες της ζωής σε μωρολογίες, μάταιες διαμάχες και ανωριμότητες, ενώ κατά Ιησούν Χριστόν «ενός εστί χρεία» (Λουκ. ι’ 42). Μοναχική και ολιγάριθμη - μη φοβού το μικρόν ποίμνιον - παραμένει σε κάθε ιστορική περίοδο η όντως ούσα θεολογική γενεά, αυτή των τέκνων του Θεού των την θείαν υιοθεσίαν απολαμβανόντων εν τη μία και μοναδική Εκκλησία του Χριστού: "εν αυτώ γαρ ζώμεν και κινούμεθα και εσμέν, ως και τινες των καθ’ υμάς ποιητών ειρήκασι’ τού γαρ και γένος εσμέν" (Πραξ. ιζ’ 28).

Κ.Ν.

2/1/2010

Υ.Γ. Είναι γνωστή η ιστορία του σήμερον εορτάζοντος μεγάλου ρώσου αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ με την επίσκεψη σε αυτόν ενός θεολόγου της εποχής του. Παρετήρησε για αυτόν ο άγιος: «Και εγώ γνωρίζω ότι είναι επιτήδειος στο να συνθέτει κηρύγματα. Το να διδάσκεις τους άλλους είναι τόσο εύκολο, όσο το να ρίχνεις πέτρες από ένα καμπαναριό. Το να εφαρμόζεις όμως όσα διδάσκεις, αυτό είναι σαν να ανεβάζεις τις πέτρες εκεί πάνω. Τόσο διαφέρει η διδασκαλία από την εφαρμογή» (Όσιος Σεραφείμ του Σαρώφ, εκδ. Ι. Μ. Παρακλήτου).

Ας προσέχουν τινες νεοθεολογίσκοι «διδάσκαλοι του γένους», που συχνά πυκνά αναφέρονται - ζηλούντες θέσιν διαδόχων - στον όντως μέγα εν προκειμένω άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, πού ακριβώς πετροβολούν, διότι μερικά βόλια τους δεν πετυχαίνουν μόνον αλλοδόξους αλλά διαλανθάνουν πορεία και προς ομοδόξους αδελφούς τους.

Πίνακας, Φυλαχτό, Κωνσταντίνου Ξενάκη

24 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Νούση κάτι τρως και σε πειράζει.
Δεν εξηγείται αλλιώς τέτοιας ποσότητος και τέτοιας ποιότητος λογοδιάρροια.
Με ποια προσόντα θα μιλήσετε με τους βιολόγους οι θεολόγοι μωρε;
Μέχρι να συνέλθετε από τη μιά σφαλιάρα τρώτε την άλλη.
Αναρωτιέμαι τι απαντάτε στα παιδιά όταν σας ρωτάνε αν υπήρξε ο Αδάμ και η Εύα.
Θέλετε και εκσυγχρονισμό της θεολογίας, τρομάρα σας!
Ο μόνος εκσυγχρονισμός που θα προκύψεοι με τα μυαλά που κουβαλάτε είναι αυτός που συνέβη με τον Αρσένιο Μέσκο, δηλαδή η εκτροπή προς την άρνηση του Σαρκωμένου Χριστού ως πηγή της θεολογίας κια η μετατροπή της σε ψυχολογικό εργαλείο.

Ανώνυμος είπε...

ΝΟΥΣΙΕΣ ΒΛΑΚΕΙΕΣ.
ΠΟΥ ΣΑΙ ΤΕΛΕΒΑΝΤΟ ΝΑ ΤΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ;

Παναγιώτης Τελεβάντος είπε...

Μήπως ανώνυμε αντί να κάνεις προσωπική επίθεση εναντίον του κ. Νούση θα ήταν καλύτερα να αναιρέσεις με πειστικά θεολογικά επιχειρήματα τις λανθασμένες θέσεις που διατυπώνει για τη Βαπτισματική θεολογία και τα όσα αστήρικτα αναφέρει για τη Νεορθοδοξία;

Δεν νομίζεις ότι έτσι θα μας βοηθούσες όλους περισσότερο; Δεν αντιλαμβάνεσαι ότι με τις ύβρεις δεν πείθεις; Απλά πληγώνεις ανθρώπους.
Ποιος βοηθιέται με αυτό;

Η αλήθεια είναι ότι ο κ. Νούσης ξέρει να γράψει. Και όχι μόνον ξέρει να γράψει αλλά έχει μεγάλη ικανότητα να γράφει σε σύντομο χρονικό διάστημα γλαφυρά κείμενα.

Σε τι εξυπηρετεί να αρνείσαι τις αρετές του;

Δεν θα ήταν καλύτερα να αναγνωρίσεις το χάρισμα που του έδωσε ο Θεός και να αναιρέσεις παράλληλα τα λάθη του με αγάπη και σεβασμό; Δεν θα τον βοηθούσες και τον ίδιο και μας περισσότερο;

Ποιον βλάπτει η αγάπη και ευπρέπεια;

Ανώνυμος είπε...

Ξαφνικά ο Π.Τ. έγινε πράος,μειλίχι-
ος και ευγενής! Δεν ξέρω πού οφείλε
ται αυτό,αλλά θα υπενθυμίσω το του Βιργιλίου:"Timeo Danaos et dona fe-
rentis!!"

Ανώνυμος είπε...

Σε ποιόν απο τους δύο ανώνυμους απευθύνεσαι Τελεβάντο; Ή μήπως τους πέρασες για ένα κατα την γνωστή ξεχαλίνωτη φαντασία σου περι "Θανάση";;

Ανώνυμος είπε...

:"Timeo Danaos et dona fe-
rentis!!"
Τί θα πει αυτό;

Ανώνυμος είπε...

Ο Τελεβάντος γιατί συνεχίζει να γράφει σε αισχρό blog;
Μήπως συνεχίζει να είναι αμετανόητος στην γιανναρική άποψη ότι δεν υπάρχουν αισχρά;

Παναγιώτης Τελεβάντος είπε...

Ξέρεις Θανάση;

Αρχισα να το ξανασκέφτομαι. Αφού εσύ γράφεις με διάφορα ψευδώνυμα και ανώνυμα σε ένα ιστολόγιο είναι δύσκολο να μην το μετατρέψεις σε αισχρό με τις αισχρότητες που γράφεις.

Η παρουσία μου λοιπόν είναι επιβεβλημένη για να θυμίζω στους αναγνώστες του ιστολογίου από πού εκπρορεύονται.

Ανώνυμος είπε...

Μην διεστραβλώνεις την έννοια της αισχρότητας Τελεβάντο μου. Η αισχρότητα έχει συγκεκριμένη έννοια και αυτή οπωσδήποτε δεν είναι η κριτική που ασκείται στις βλακώδεις καχυποψίες σου.

Αλλά εσύ αμνηστεύεις κάθε αισχρότητα και επιτίθεσαι μόνο σε ό,τι θίγει τον ΕΓΩΙΣΜΟ σου.

Κατάλαβες Τελεβάντο μου;

ΜΗ-ΘΑΝΑΣΗΣ

Παναγιώτης Τελεβάντος είπε...

Ναι Θανάση!

Πώς δεν κατάλαβα; Το θέμα έχει να κάνει με τον εγωισμό. Με τι άλλο δηλαδή θα μπορούσε να έχει να κάνει; Με την απάθεια;

Δεν είναι πάντως άσχημη ιδέα να σκεφτόμαστε και την ευθύνη μας έναντι του Θεού.

Αντί να δεις για ποιο λόγο ο κ. Νούσης γράφει σειρά εκτενών άρθρων και να τοποθετηθείς έναντί του με θεολογικά σοβαρά επιχειρήματα του αποδίδεις απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς κρυβόμενος πίσω από την ανωνυμία της πολυνωμίας σου, τον χαρακτηρίζεις βλάκα, ανόητο και τα παρόμοια και νομίζεις ότι έτσι κάνεις θεολογική συζήτηση ή ότι βοηθάς τους άλλους να κατανοήσουν πού τυχόν σφάλλουν, επειδή τους πληγώνεις και τους μειώνεις.

Ρώτησε σε κάποια στιγμή τον εαυτό σου όταν βρεθείς ενώπιος ενωπίω αν αυτή η συμπεριφορά έχει σχέση με το Χριστό, αν οικοδομεί, αν έχει αγάπη, αν δείχνει σεβασμό.

Ανώνυμος είπε...

@2.22΄ Απαντώ στην απορία σου: Φο-
βού τους Δαναούς και δώρα φέροντας!
Και του λόγου το αληθές βγήκε από τις 2 απαντήσεις, που ακολούθησαν από τον Π.Τ.Ότι δηλαδή πρέπει να τον ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ, ως επικίνδυνο τόσο αυτόν, όσο και τους υποστηριχτές και φίλους του από τα διάφορα ιστολόγια!!

Ανώνυμος είπε...

Αν με ξαναπεις Θανάση τότε και εγώ θα αρχίζω να σε λέω στο όνομα όπως θέλω. Στο επίθετο θα σου κάνω την χάρη να το αφήσω προς το παρόν. Συννενοηθήκαμε;

Τώρα πάμε στην ουσία.

1.Είναι λυπηρό το ότι δεν μετανοείς για τις γιανναρικές απόψεις σου ότι δεν υπάρχουν αισχρότητες.

2.Είναι λυπηρό που δεν δέχεσαι τον εγωισμό σου κατα τον οποίο μόνη αισχρότητα αποκαλείς την εκφορά αντίθετης άποψης απο εσένα.

3. Είναι επίσης λυπηρό να με κατηγορείς ψευδώς για πράγματα που δεν είπα.
Πότε είπα βλάκα, ανόητο και τα παρόμοια τον κ.Νούση;

4.Είναι λυπηρό να είσαι δέσμιος της ξεχαλίνωτης φαντασίας σου και να ζεις με το φάντασμα "Θανάσης".

5. Το πιο λυπηρό όμως είναι να συνεχίζεις να συκοφαντείς επώνυμους και ανώνυμους αλλά και αυτόν τον πολυθρύλητο "Θανάση" που δεν έχει σχέση με τα γραφόμενα μου και τα γραφόμενα άλλων που τους αποκαλείς αδίστακτα ως "Θανάση".

Συννενοηθήκαμε τώρα;

Ανώνυμος είπε...

Για το παραπάνω σχόλιο που μόλις τώρα έστειλα.

ΜΗ-ΘΑΝΑΣΗΣ

Παναγιώτης Τελεβάντος είπε...

Αυτό είναι τελικά το ερώτημα Θανάση που πρέπει να σε απασχολήσει: Ποια σχέση έχει η συμπεριφορά σου με το Χριστό;

Ανώνυμος είπε...

Ανώνυμε 03 Ιανουαρίου 2010 9:45 μ.μ. είσαι οικουμενιστής εσύ; Φίλος του Πατριάρχη και του επισκόπου Περγάμου; Γι' αυτό τα λές αυτά; Είσαι με τον Νούση και την παρέα του;

Ανώνυμος είπε...

Χαρίλαε Τελεβάντο 03 Ιαν. 11:08 μ.μ.(αποχαιρέτησε το "Παναγιώτη" μέχρι να συμμορφωθείς) και πάλι με αυτά που λες το μόνο που κάνεις είναι να αοριστολογείς και να αυτογελοιοποιείσαι.

Δεν θα σταματήσεις να έχεις τόση εμπάθεια προς εμάς τους ανώνυμους που σε κριτικάρουμε και προς τον Θανάση;

ΜΗ-ΘΑΝΑΣΗΣ

Ανώνυμος είπε...

Γιατί δεν απαντάς ανώνυμε 03 Ιανουαρίου 2010 9:45 μ.μ.;;;;

Κ.Ν. είπε...

Αγαπητέ Παναγιώτη Tελεβάντο, σου απευθύνω φιλική και αδελφική έκκληση να πάψεις να ασχολείσαι με την απολογητική των εν λόγω θεμάτων που εκθέτουν και σε προσωπικό και σε θεολογικό επίπεδο τους περιπεπλεγμένους εν αυτοίς.
Βλέπεις καταρχήν ότι αν διαφωνήσεις λίγο μαζί τους σε λένε οικουμενιστή. Αλλά και σε θεολογικό επίπεδο. Π.χ. η λέξη νεορθοδοξία. Επινοηθείς άνευ αντικρίσματος στην αληθινή ζωή νεόκοπος θεολογικός όρος. Αυτά όλα οδηγούν σε αδιέξοδο. Σου αναφέρω τις δυο αποστολικές προτροπές: «τας δε μωράς και απαιδεύτους ζητήσεις παραιτού, ειδώς ότι γεννώσι μάχας» (Β’ Τιμ. β’ 23) και «μωράς δε ζητήσεις και γενεαλογίας και έρεις και μάχας νομικάς περιίστασο. Εισί γαρ ανωφελείς και μάταιοι» (Τιτ. γ’ 9).
Εν πάση ειλικρινεία σου λέω ότι διαφέρεις από πλείστους εξ αυτών. Είναι χίλιες φορές προτιμότερο να ασχοληθείς με θεολογικές συγγραφές άλλων θεμάτων με τα οποία έχεις να ωφελήσεις πολλούς.

Παναγιώτης Τελεβάντος είπε...

Αγαπητέ κ. Νούση,

Ευχαριστώ για τις παρατηρήσεις σας τις οποίες αξιολογώ πάντοτε με σεβασμό προσεκτικά.

Παρόλον ότι αντιλαμβάνομαι τί θέλετε να μου πείτε (το κατοχυρώνετε άλλωστε και Γραφικά) εντούτοις ήμουν δάσκαλος για πολλά χρόνια και η διδακτική μου πείρα με δίδαξε να μην παραιτούμαι ποτέ από την προσπάθεια να φιλοτιμήσω τους ανθρώπους προς κάτι καλύτερο που όλοι πιστεύω έχουμε μέσα μας.

Αυτό δεν σημαίνει ότι πάντοτε πετύγχανα το στόχο μου σαν δάσκαλος. Μπορούσα όμως να κοιμάμαι ήσυχος ότι "ουκ απεγίνωσκον την ελπίδα" της προσπάθειας να δω τη θετική πλευρά του κάθε αδελφού μας.

Σε τελευταία, όμως, ανάλυση έχετε δίκαιο. Μερικές φορές η σιωπή είναι καλύτερη από την παραίνεση.

Οσο για τον όρο Νεορθοδοξία συμφωνώ μαζί σας ότι είναι και νεόκοπος αλλά και αδόκιμος.

Γνωρίζετε μήπως ποιος επέβαλε αυτόν όρο που αρχικά τον έβαλαν σε κυκλοφορία κοσμικοί δημοσιογράφοι; Λοιπόν θα εκπλαγείτε! Είναι το ίδιο πρόσωπο με το οποίο αντιδικώ εδώ στα σχόλια!!!

Ως όρος μπορεί να είναι αδόκιμος πλην όμως το φαινόμενο της θεολογικής γενιάς του 60 χρειάζεται πολύ προσεκτική κριτική ανάλυση επειδή περιέχει στοιχεία που δεν ερείδονται πάντοτε στην πατερική θεολογία.

Παναγιώτης Τελεβάντος είπε...

Nα προσθέσω και τούτα κ. Νούση σε όσα έγραψα πιο πάνω.

Γράφετε ότι δεν είμαι όπως τους άλλους ή έστω πλείστους από τους σχολιαστές.

Καταρχήν σας διαβεβαιώ ότι στην πραγματικότητα οι λεγόμενοι "σχολιαστές" είναι σχεδόν πάντα το ίδιο πρόσωπο με πολλά ονόματα και ψευδώνυμα το οποίο μάλιστα και μυαλό έχει και θεολογία ξέρει και να γράψει ξέρει. Πλην όμως προτιμά να γυρίζει τα ιστολόγια και να χυδαιολογεί και να πληγώνει τους ανθρώπους.

Σε κάθε περίπτωση είναι αληθεια ότι όλοι διαφέρουμε επειδή ο Θεός προίκισε τον καθένα μας με εκείνη την τόσο ξεχωριστή ιδιαιτερότητα που κάνει το κάθε πλάσμα του μοναδικό και ανεπανάληπτο.

Ελπίζω ότι δεν υπονοείτε ότι είμαι υπεροχικά διαφορετικός έναντι των πλείστων σχολιογράφων. Σας διαβεβαιώ. Είμαι ο χειρότερος. Και ο Θεός ξέρει αν ταπεινολογώ.

Το πρόβλημά μου κ. Νούση είναι ότι περιμένω αγναντεύοντας στον ορίζοντα την επιστροφή του γυιου μου.

Αλλά ούτε πατέρας είμαι, ούτε στο σπίτι του πατέρα μου κατοικώ.

Αναμένω στα σταυροδρόμια της μάταιης μου περιπλάνησης τους αδελφούς μου ενώ η μοναδική μου έγνοια θα έπρεπε να ήταν να φροντίζω τη δική μου επιστροφή.

Και όμως! Κάτι μου λέγει, κ Νούση, που μου φέρνει μια ήρεμη βεβαιότητα ότι ο κύριος του πύργου θα μας δεχτεί κάποια μέρα, η μεταμόρφωση θα γίνει πραγματικότητα και στη δίκη θα έχουμε φίλους το Χριστό, την Παναγία και τους Αγίους.

Και αυτή η γλυκειά προσδοκία με βοηθά να μην απογινώσκω την εμαυτού σωτηρίαν ο άθλιος.

Ούτε των αδελφών μου.

Ανώνυμος είπε...

4.22΄ Δεν απαντώ σε ΗΛΙΘΙΟΤΗΤΕΣ ούτε δίνω το δικαίωμα σε κρετίνους
να φακελώσουν τα πιστεύω μου!!!

Ανώνυμος είπε...

Δεν είσαι καλά Νούση

Ανώνυμος είπε...

γιατι ψάχνεται ο πρώτος σχολιαστής τι πειράζει τον κ. Νουση; τιποτα δεν τον πειράζει. απλώς θα εχει΄κανένα διδακτορικό σε εξέλιξη και δημοσιεύει ότι βρει δεξια και αριστερά. εχει φτιάξει και τον σκελετά της εργασίας του και γιαυτό υφιστάμεθα ολη αυτή την ατελείωτη μπουρδολογία.

Δ.Γ.

Ανώνυμος είπε...

ΝΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΕΤΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΣΑΣ ΣΤΕΛΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΤΑ ΚΡΥΒΕΤΕ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΔΕΝ ΘΑ ΣΑΣ ΞΑΝΑΓΡΑΨΟΥΜΕ

Related Posts with Thumbnails