Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου 2015

ΠΟΙΟΣ ΑΡΑΓΕ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΤΕΘΕΙΜΕΝΟΣ ΝΑ ΘΥΣΙΑΣΤΕΙ;


Από ποιους θα ξεκινήσει η …επανάσταση; 
Μας προβλημάτισαν οι θέσεις επισκόπου της Ελλαδικής Εκκλησίας που μιλάει για …επανάσταση! Και αναρωτιόμαστε από ποιους θα ξεκινήσει η …επανάσταση. Διότι η επανάσταση θέλει ηγέτες, και ηγέτες δεν υπάρχουν, όπως φαίνεται, ή οι ηγέτες ψάχνουν για …ηγέτες, όπως στην προκειμένη περίπτωση. Πάντως τους πολιτικούς τους βλέπουμε όλοι μας, δεν χρειάζεται να σχολιάσουμε κάτι. Οι …πνευματικές όμως ηγεσίες, οι οποίες εκ της φύσεως τους είναι περισσότερο του …πνεύματος; Μπορεί συγκεκριμένα η εκκλησιαστική ηγεσία να εμπνεύσει τον λαό και ειδικά τους νέους, όταν στην συνείδησή τους έχει ταυτιστεί με το κατεστημένο; Και είναι ίσως από τις μεγαλύτερες πληγές στο σώμα της Εκκλησίας να θεωρείται η ηγεσία της από τον λαό της κατεστημένο. Μια διοικούσα Εκκλησία που πολλές φορές εν μέσω κρίσης την βλέπουμε να μιλάει για δικαιώματα και αξιοποίηση περιουσίας για…φιλανθρωπικούς σκοπούς. Και ομολογουμένως είναι καλή η φιλανθρωπία ιδιαίτερα τώρα. Δεν φτάνει όμως μόνο αυτή, αφού συντηρεί παράλληλα και την αδικία στον κόσμο. Χώρια ότι η φιλανθρωπία ενίοτε λειτουργεί απενοχοποιητικά για τους χορτασμένους που την πράττουν. Αν ο Χριστός έκανε τέτοιες φιλανθρωπίες δεν θα οδηγούνταν στον σταυρό. Η φύση της Εκκλησίας είναι ή πρέπει να είναι σταυρική στην πράξη. Επιπλέον, τα γλυκανάλατα λόγια ή η «ξύλινη γλώσσα» δεν μπορούν να αγγίξουν τον άνθρωπο όσο μπορεί να τον «αλλοιώσει» και να τον αλλάξει η πράξη, η ζωντανή πράξη. Και για να ξαναγυρίσουμε στην…επανάσταση, την ειρηνική επανάσταση, αυτή πιστεύουμε ότι ευτυχώς ή…δυστυχώς απαιτεί θυσίες και …ποιος άραγε είναι διατεθειμένος να θυσιαστεί; Ή να θυσιάσει από το υστέρημα, και όχι από το… περίσσευμα; 
Πώς να αλλάζει η Εκκλησία, τελικά, τον κόσμο χωρίς να αλλάζει πρώτα τον κακό της εαυτό; Τι άλλαξε στην ηγεσία της Εκκλησίας μέσα στην πνευματική κρίση; Τι άλλαξε στον τρόπο λειτουργίας του συνοδικού θεσμού; Τι άλλαξε στον τρόπο εκλογής των επισκόπων; Ναι, ανθρώπινες αδυναμίες! Η μεταμόρφωσή τους όμως; Τόση δυσκινησία, όταν μάλιστα το κήρυγμα του Χριστού «σπάει κόκαλα»; Γιατί; Πώς φτάσαμε εδώ; Ποια η ευθύνη των εκκλησιαστικών ηγετών στους χρόνους της μεταπολίτευσης; (Για τα αμέσως προηγούμενα χρόνια δεν το συζητάμε!). Στα τελευταία χρόνια της κρίσης ακούμε από λίγα εκκλησιαστικά πρόσωπα κάποια ελάχιστα λόγια αυτοκριτικής. Μέχρι εκεί όμως! Τίποτα πιο τολμηρό δεν ακούμε, και ακόμη χειρότερα τίποτα θαρραλέο από την μεριά τους δεν γίνεται. Πώς να πείσεις λοιπόν, και ποιους; Οι ηγέτες είναι για να δείχνουν έμπρακτα τον δρόμο, και εδώ μοιάζει να μην υπάρχει δρόμος γιατί μας λείπουν οι αληθινοί ηγέτες. Υπάρχει όμως δρόμος, και τέλος του δρόμου! Ποιοι επιτέλους θα μας τον δείξουν για να μην έχουμε και εμείς, ο λαός, άλλοθι; 
Χρήστος Γκουνέλας, θεολόγος

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Δεν ξέρω ποιος επίσκοπος έδωσε την αφορμή για την πολύ καλή κριτική αλλά έτσι και αλλιώς δεν φαίνεται να τους καίγεται καρφί. Το μόνο τους άγχος τώρα είναι μην τους πάρει τις Νέες Χώρες ο Πατριάρχης. Όλα τα άλλα ποιμαντικά είναι γι΄ αυτούς λυμένα ελέω Συντάγματος που .... έχει την Ελλάδα ορθόδοξη, τα θρησκευτικά υποχρεωτικό κατηχητικό... κτλ, κτλ. Και μια μερίδα -όχι μικρή και ας μην κοροϊδευόμαστε- φοβούνται μην τους φάει και ο Πάπας! Σε αυτό το μήκος κύματος εκπέμπει η σκέψη τους ... Κατά τα άλλα αντί θεολογίας και ποιμνίου παράγονται μόνο συσίτια ή σφυρυλατούνται "αντιοικουμενιστές". Τι έχει να περιμένει κανείς λοιπόν!! Πάντως η κοινωνία δεν μπαίνει στον κόπο ούτε καν να πληροφορηθεί τα όποια λεγόμενά τους, εκτός από κάποιους ελάχιστους θεολόγους, που καλά κάνουν και τους κριτικάρουν καθώς και η πλειονότητα των θεολόγων είτε επιλέγει την αυλοκολακεία είτε κουβαλάει το ίδιο μυαλό! Έτσι τα καταφέρανε και ό,τι "χαριτωμένο" λέγεται εκ μέρους τους συνήθως είναι κοινωνικά απαρατήρητο και μάλλον αδιάφορο.

ΥΓ: Οι μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού που αδίκησα θα με συγχωρέσουν.

Ανώνυμος είπε...

Κανένας δεν είναι έτοιμος για θυσία. Όλοι είμαστε χριστιανοί του καναπέ και προπαντός να μη χάσουμε τη βολή μας.

Κάποια θρησκευτικά ιστολόγια αγωνιούν, ότι τώρα που κατακλυζόμαστε από τους πρόσφυγες, που είναι μουσουλμάνοι, θα αλλοιωθεί το "πιστεύω" του χριστιανικού πληθυσμού και τελικά θα μας επιβληθούν οι αλλόθρησκοι.

Όλοι αυτοί ξέχασαν το ρητό του Παύλου, που λέγει ότι δεν υπάρχει Ιουδαίος ή Έλληνας και θα λέγαμε σήμερα Αφγανός, Ιρακινός, Σύριος και αν όλοι αυτοί θεωρηθούν εχθροί μας, τότε ξεχνάμε και τα λόγια του Χριστού, που λέει να αγαπάμε τους εχθρούς μας, τους δικούς μας εχθρούς και όχι φυσικά τους εχθρούς των άλλων.

Αλλά, ότι έστω οτι γινόμαστε μουσουλμανική χώρα. Ε και τι έγινε; 400 χρόνια είμαστε μουσουλμανική χώρα και δεν αλλάξαμε θρήσκευμα. Απλώς, είχαμε την ευκαιρία να αναδείξουμε λίγο περισσότερους μάρτυρες.

Τελικά, αυτό φοβόμαστε. Δεν έχουμε καμία όρεξη να μαρτυρήσουμε την Πίστη μας, ακόμη δε περισσότερο να υποστούμε διώξεις, λόγω αυτής της μαρτυρίας.

Όσον αφορά τη διοικούσα Εκκλησία; Μα αυτή δεν έχει καμία σχέση με την Εκκλησία του Χριστού, την Εκκλησία των αγίων. Είναι ένας θρησκευτικός οργανισμός, που απλώς έχει στηθεί για την θεραπεία των μεταφυσικών ανησυχιών των μελών της και τίποτε άλλο. Δυστυχώς δεν μπορεί, αλλά και δεν θέλει να περάσει το μήνυμα, ότι με τον θάνατο μπορούμε να πατάξουμε τον θάνατο. Στρογγυλοκάθεται πάνω στο Σταυρό και προσπαθεί να θεολογήσει με κλιματισμούς, πισίνες και λιμουζίνες. Γι' αυτό, ενώ ντύνεται στα χρυσάφια έχει όμως ξύλινο λόγο. Πέρασε η εποχή, που οι ποιμένες της, ενώ είχαν ξύλινα ραβδιά, είχαν όμως χρυσά μυαλά. Τώρα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο και αυτό είναι κατάντια.

ΙΚ

Επαμεινώνδας Μανδηλάς είπε...

Aγαπητέ Χρήστο, δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω με τις ανωτέρω εύστοχες επισημάνσεις σου! Άλλωστε, το έχω γράψει αρκετές φορές για τη στάση της θεσμικής Εκκλησίας μας!
Βρίσκεται, μάλλον, σε μία υπνώττουσα κατάσταση(τουλάχιστον για κάποια θέματα που δηλητηριάζουν το Κυριακό Σώμα, όπως αυτός του φανατισμού και της μισαλλοδοξίας),τη στιγμή που οι αναταράξεις σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο προκαλούν σεισμικές δονήσεις πολλών ρίχτερ!

Επειδή, όμως, το Άγιο Πνεύμα ουσιώνει τα του κόσμου και της Εκκλησίας, χρήσιμο είναι να μην απωλέσουμε την ελπίδα μας!

Ένα πρώτο θετικό βήμα είναι η σύγκλιση της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου για το 2016!
Ας ελπίσουμε ότι θα ακολουθήσουν κι άλλα. Η Εκκλησία βαδίζει με βήματα αργά, όπως και ο Χριστός! Μην λησμονούμε τη βαθύτατη θεολογική ρήση του αγίου Βελιμίροβιτς: ΑΡΓΑ ΒΑΔΙΖΕΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ !!!
Ένας λόγος βαθυστόχαστος που επαληθεύεται, μάλιστα, στις μέρες με καταπληκτική ακρίβεια, βλέποντας τις δυνάμεις του δαιμονικού να θέλουν να εφαρμόσουν τα πολιτικά σχέδιά τους σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα και μάλιστα με ρυθμούς ασύλληπτης ταχύτητας, κάτι που κάθε πιστό χριστιανό τον συγκλονίζει κυριολεκτικά!

Διογένης -Ε.Μ.

Related Posts with Thumbnails