Δευτέρα 14 Μαΐου 2012

ΤΟ ΣΤΡΙΒΕΙΝ ΔΙΑ ΤΟΥ ΑΡΡΑΒΩΝΟΣ


Του θεολόγου - φιλολόγου Κώστα Νούση

Η γνωστή ατάκα της ελληνικής κωμωδίας φαντάζει προφητικά εκπληρούμενη στη στάση του δεύτερου κόμματος των πρόσφατων εκλογών. Προκειμένου ο εραστής (εν προκειμένω το διάσημο ομορφόπαιδο που έκλεψε την πολιτική καρδιά των Ελλήνων και όχι μόνο) να υφαρπάσει την εφήμερη ηδονή (εδώ ψήφο) από το υποψήφιο θήλυ θύμα (βλέπε  η απεγνωσμένη και συγχυσμένη Ψωροκώσταινα), ακολουθεί κατά το άγραφον έθος τον προαιώνιο δεδοκιμασμένο επιτυχή διπλωματικό ελιγμό του ταξίματος γάμου. Όταν μετά από λίγο, δηλαδή μετά τη σχεδόν νομοτελειακά ερχόμενη αίσια έκβαση των εφάμαρτων προθέσεών του, τίθεται επί τάπητος η δοθείσα υπόσχεση (αντιμνημονιακή διακυβέρνηση), τότε ακριβώς αρχίζει τεχνηέντως τη διαδικασία του σταδιακού απεγκλωβισμού (κατά την λίαν επίκαιρη χρήση του όρου) με το στρίψιμο δια του αρραβώνος (επίρριψη ευθυνών στους άλλους και επαναληπτικές εκλογές). Ο αριστερός συνασπισμός κομμάτων (μια «οικουμενιστικότερη» αιρετική μαρξιστική πολιτική εκδοχή, για να θυμηθούμε τα καθ’ ημάς !), έκδηλα ανέτοιμος προς διακυβέρνηση, επιζητά μια ηρωική έξοδο από το εφιαλτικό γι’ αυτόν σενάριο της ανάληψης εξουσίας. Τον σχετικό τρόμο ζήσαμε, άλλωστε, πριν από ελάχιστες μέρες με την έκδηλη ταραχή και σπασμωδική αποφατική αντίδραση του αντίστοιχου «ορθόδοξου» κομμουνιστικού σχηματισμού σε δημοσιογραφικές ερωτήσεις περί πιθανής εκλογικής του επιτυχίας!
Γεννημένοι για δεύτεροι; Πανικός ενώπιον του αγνώστου (εξουσίας) μετά από τη μακροχρόνια επαναπαυτική πείρα της αντιπολίτευσης; Ανέτοιμοι απλώς μπροστά σε μια αναπάντεχα θετική εξέλιξη; Αναδίπλωση λόγω προγραμματικής γυμνότητος και κενότητος επί συγκεκριμένου σχεδιασμού για το αύριο; Μήπως πολιτικοί νάνοι με το βλέμμα στραμμένο στο μικροκομματικό συμφέρον και ουσιαστικώς εγκληματικά ιστάμενοι έναντι του  συλλογικού συμφέροντος και των ιστορικών περιστάσεων; Η απάντηση σαφώς εξάγεται μέσα από τη συγχορδία των προαναφερθέντων και δυστυχώς άπτεται της πλειοψηφίας των πολιτικών προσώπων και συνδυασμών. Δε ζούμε το τέλος των χαρισματικών ηγετών, όπως είθισται να αιωρείται, διότι αυτό είναι απλά μια αυταπάτη. Βιώνουμε μάλλον τη μετάλλαξη του ελληνισμού μέσα στον κυκλώνα της παγκοσμιοποίησης και του μετανεοτερικού δαιμονισμού. Και το όντως θλιβερό είναι ότι λείπουν οι αντιστάσεις, τόσο σε επίπεδο υποκειμένων όσο και σε αυτό των θεσμών, των νοοτροπιών, των βουλήσεων και των ιδεολογιών.
Είναι κατά πάντα σεβαστό και κατανοητό πως το οικονομικό είναι το πρώτο θέμα, ο έσχατος τρόμος του ανθρωπομονιστικού, ενθαδίστικου  και υλοκεντρικού μας τρόπου ζην και σκέπτεσθαι. Μπροστά στην υπέρβασή του θυσιάζουμε ή, τουλάχιστον, ξεχνάμε άλλα, πιο σημαντικά, πιο υπαρξιακώς φλέγοντα. Λησμονούμε για παράδειγμα τρέχοντα εθνικά ζωτικά προβλήματα, όπως το σκοπιανό. Είναι τυχαίο που η νυν αξιωματική αντιπολίτευση - χαρακτηριζόμενη ανέκαθεν για ρευστότητα επί πολλών ζητημάτων - υπερψηφίστηκε από τον εκμοντερνισμένο ελλαδισμό, προφανέστατα διότι έχει πολλά στοιχεία ταυτοτικής σύγκλισης μαζί του; Πολλοί, βέβαια, θα αντιτείνουν εδώ το μάλα ανησυχητικό επιχείρημα της ψήφου θυμού ή διαμαρτυρίας. Αν αυτό σε γενικές γραμμές ικανοποιεί, τότε  να υποδεχτούμε χωρίς ιδιαίτερες ενστάσεις και τη δυναμική είσοδο του εθνικισμού στην κοινοβουλευτική μας πραγματικότητα. Σύγχυση κριτηρίων, προθέσεων, διαθέσεων, αποφάσεων. Χαοτικοί ατομικοί ψυχισμοί, εθνική καθίζηση, αδυναμία προσδιορισμού ταυτότητας.
Η μιμητική νεκρανάσταση της στόφας, του παραστήματος, των πρακτικών, της πολιτικής μαγκιάς και ευελιξίας του Ανδρέα Παπανδρέου από  πολιτικούς εκ δεξιών και εξ ευωνύμων προστίθεται ως άπελπις κραυγή σωτηρίας και επαναφοράς στο φανταστικά ένδοξο παρελθόν μας, εναγώνια αποστροφή στον πανίσχυρο μάγο της φυλής που θα αναστείλει τη χιονοστιβάδα της πολυδιάστατης εσωτερικής εξαθλίωσης και θα εξαφανίσει το διεθνές ρεζιλίκι, το οποίο άρχισε να παγιώνεται στην παγκόσμια συνείδηση επανερχόμενο περιοδικά μέσα από την αδυσώπητη καταγραφή των ΜΜΕ. Η λεβεντιά του Έλληνα αισθητά πληγωμένη, το φιλότιμό του τρωθέν, το αισθητήριό του θολωθέν, η αρχοντιά και η μνήμη του φανερά απούσες σε κάποια σημεία του καινού πολιτικού μας χάρτη.
Ο πνευματικός νόμος, δηλωτικός του αδιάπτωτου σεβασμού της ελευθερίας μας από τον Θεό και εμφαντικός της αρρήτου και υπερλόγου δικαιοσύνης του, είναι εν προκειμένω διαυγέστατος: η παραχωρηθείσα ηγεσία και πολιτειακή μας κατάσταση είναι απόρροια των βαθύτερων επιθυμιών του συνόλου, οι οποίες με τη σειρά τους αποτελούν τη συνισταμένη του συλλογικού ουσιώδους λαϊκού ψυχισμού. Με απλά λόγια, παίρνουμε, μάλλον θέλουμε, ό,τι μας αξίζει. Στο σημείο αυτό τίθεται αυτοδίκαια το ζήτημα του καλώς εννοούμενου πατριωτισμού, του υψίστου προφανώς αξιολογικού πολιτικού κριτηρίου. Κατά τη γνώμη του γράφοντος, ο αυθεντικός πατριωτισμός οφείλει να εκρέει από μια γνήσια χριστιανική πνευματικότητα, κάτι που  για τον ελληνισμό δεν ενέχει απλά ευχετική διάσταση αλλά ανήκει στον χώρο του ιστορικού γεγονότος πειράματος. Οι λοιπές πηγές της πατριδολατρίας, αν δεν είναι διάτρητες και εξοβελιστέες, σίγουρα δε θα μπορούν να υπερβούν την ασφυκτική ενδοϊστορική φυλακή και οι φορείς της, παρά τις πιθανές καλές προθέσεις τους, δε θα καταφέρουν ποτέ να αγαπήσουν και να βοηθήσουν αληθινά τη χώρα τους, διότι θα λείπει ο υπερβατικός αυτός παράγοντας, φύσει αναντικατάστατος για τον εμβολιασμό της ουσίας και της δύναμης της μοναδικής ενυπόστατης αλήθειας στις de facto πεπερασμένες ανθρώπινες ενέργειες: η θεία χάρη.
Στα αυτιά μας σήμερα αυτά θα ηχούν λίγο περίεργα και μυθώδη. Η χώρα μας στα χαρτιά είναι ένα ορθόδοξο κράτος. Στην ψυχή της παραπαίει ανάμεσα στον αθεΐζοντα εκδυτικισμό, στον άκρατο αφασιακό υλισμό και σε μια γενικευμένη επιστροφή στην ειδωλολατρία (από τη δωδεκαθεϊστική της εκδοχή μέχρι και απροκάλυπτα σατανιστικές και έτερες ποικίλες σύγχρονες παραλλαγές). Η φαιδρότητα και η ασυγχώρητη άγνοια εμφανέστατη εν πολλοίς στις τελευταίες πολιτικές επιλογές. Με λεξιλόγιο και εικόνες από τη νηπτική μας παράδοση θα λέγαμε πως παραδοθήκαμε στο θέλημά μας. Δεν υπάρχει ίσως χειρότερη θεία «κατάρα και τιμωρία» από αυτό. Στη σύγχρονη πολιτική γλώσσα τούτο καταγράφεται ως παρακμιακά συμπτώματα και φυσική ανακύκληση της ιστορίας από την πρόοδο στην οπισθοδρόμηση και τούμπαλιν. Και αυτό σωστό είναι κάπως, όχι όμως η ολική προσέγγιση της αλήθειας, που δεν είναι άλλη από την απώλεια του Θεού.
Κ.Ν.
Λάρισα
14/5/2012

17 σχόλια:

P. Kapodistrias είπε...

Σπουδαίο κείμενο! Προσυπογράφω και με τα δύο χέρια!

Παναγιώτης Τελεβάντος είπε...

Αξιόλογο κείμενο.

Ανώνυμος είπε...

Συνεχίζεται η ανοιξιάτικη θεολογική δροσιά μέσα στη βαρυχειμωνιά της ανοησίας τού σημερινού ανθρώπου.Ανθίζει ωριμότητα ο λόγος ευωδιάζοντας τα έγκατα του είναι μας. Συνέχισε να μας εκπλήσσεις φίλε...

Ε.Β.

Ανώνυμος είπε...

ευχαριστω τον κ. Τελεβαντο που με κρινει επιεικως παρα την "ομηρικη" μας κοντρα προ ετων...
Κ.Ν.

Ανώνυμος είπε...

Η μεγάλη του Γιανναρά σχολή συνεχίζει να βρίσκει άξιους μαθητές..Δε θα είχα ιδιαίτερο πρόβλημα,πέρα από τις όποιες θεμιτές επιμέρους διαφωνίες μου,αν ο ίδιος αρθρογράφος προ ημερών δεν επέρριπτε(όχι εντελώς άδικα) στο μακαριστό Ψαρουδάκη την μομφή της σύγχυσης θεολογίας και πολιτικής,η οποία αποτυπώνεται σε κάθε λέξη του παρόντος κειμένου του.

Ανώνυμος είπε...

η συγχυση ειναι, περα απο συνηθες φαινομενο των ημερων, πρωτιστα εσωτερικη πραγματικοτητα και ελλειψη πνευματικης καταστασης. προφανως η συγχυση απτεται και του συγγραφεα και του κειμενου του, θελω να πιστευω, ομως, κατα το πλειστον φαινομενολογικα παρα ουσιαστικα. Για παραδειγμα: η πολιτικοποιηση της θεολογιας (Ψαρουδακης, Κοινωνια κλπ) ειναι αστοχη εως ανεπιτρεπτη σε "κανονικο" επιπεδο. ειναι πολυ απλο να αντιληφθει καποιος οτι μπορει να πολιτευθει με τον ορθοδοξο τροπο χωρις να ενταχθει σε συγκεκριμενο ομωνυμο πολιτικο σχημα ή να δημιουργησει κατι αντιστοιχο. Θα ελεγα πως το προσευχεσθαι ειναι ο καλυτερος τροπος του πολιτευεσθαι, ειδικα σημερα. τοτε τα συννεφα του κακου και της οποιας (δαιμονικης) συγχυσης θα αρχισουν να διαλυονται και φανερα, στον κοινωνικοπολιτικο χωρο, και σε επιπεδο νοος και εν γενει εσωτερικης διαστασης.
Κ.Ν.
να προσθεσω και ενα σχολιο στον τελευταιο αγνωστο επικριτη μου ως ανηκοντος στη σχολη γιανναρα: με το σχολιο σου αυτο και μονο μαγαριζεις την υπολοιπη, εμπαθη μεν, σχετικως δε ορθως διατυπωμενη ενοχληση σου.

Ανώνυμος είπε...

Αρχικά να διευκρινίσω τι εννοώ γράφοντας «σχολή Γιανναρά»: ορίζω έτσι την αδέξια( κατ’εμέ και όχι μόνο)προσπάθεια αναγόρευσης της θεολογίας σε εργαλείο πολιτικής σκέψης και δράσης, η οποία εν τέλει παραχαράσσει και τα δυο μεγέθη, αγνοώντας τις θεμελιωδώς διαφορετικές αφετηρίες τους. Προς αποφυγή ενοχλήσεων, μπορώ να αναφέρω αυτό το ιδεολογικό ρεύμα όχι ως «σχολή Γιανναρά», αλλά ως «σχολή Χάιντεγκερ», μιας και η επιρροή του δεύτερου στον πρώτο είναι πανθομολογούμενη. Αν πάλι δυσφορείτε με την αναφορά συγκεκριμένων προσώπων, κρατήστε τον θεωρητικό πυρήνα της νοοτροπίας αυτής «αβάπτιστο», αποδεχόμενος ή μη, το περιεχόμενο του.

Στο κείμενο δε θα απαντήσω με αμιγώς πολιτικά επιχειρήματα, αναφερόμενος π.χ στις παρερμηνείες, τις ανακρίβειες και τους λανθασμένους ορισμούς που έχω εντοπίσει, δεδομένου ότι η ίδια η μεθοδολογία του δεν το επιτρέπει. Εκεί που θα σταθώ, είναι στη βαθύτερη λογική που το διαπερνά, η οποία, μέσω του συλλογικού «αυτομαστιγώματος» που υιοθετεί, έγκειται στην υπόρρητη νοσταλγία προνεωτερικών πολιτικοθεολογικών σχημάτων, που έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί. Οι «ελέω Θεού» κυβερνήσεις και κυβερνήτες, καθώς και η «Δεξιά του Κυρίου» δε μπορούν να αναζητούνται εν έτει 2012. Με βάση συγκεκριμένα κριτήρια, αντιλήψεις και ιδιαιτερότητες, ο λαός καλείται να αποφασίσει για την διακυβέρνηση του, απολαμβάνοντας τα όποια οφέλη και υφιστάμενος τις όποιες συνέπειες, δίχως τον μπαμπούλα των παντοειδών «αφορισμών».Η πολιτική είναι απόλυτα κοσμικό μέγεθος, η θεολογία μπορεί να σχετίζεται με την πολιτική σε επιμέρους ηθικά ζητήματα, αλλά ο ορίζοντας της είναι πολύ ευρύτερος και η στόχευση της εντελώς διαφορετική. Το ότι δεν έχουμε καταφέρει να κάνουμε ύστερα από δυο χιλιετίες πράξη το «απόδοτε τα του Καίσαρος Καίσαρι…» δε σημαίνει ότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατο, σημαίνει απλώς πως δεν το θελήσαμε και δεν το επιδιώξαμε αρκετά, ίσως επειδή το «ελέω Θεού» βολεύει, εκτός από τις κάθε λογής τυραννίες και την αδρανή συνείδηση μας.

Ανώνυμος είπε...

πώς καταφερες, αγαπητε, να παντρεψεις μεσα σου το αρθρακι μου αυτο με τον Γιανναρα και τον Χαιντεγγερ, τωοντι με εκπληττει! να σαι καλα, παντως, διοτι εχεις δημιουργικη φαντασια, αλλα ψιλοφοβαμαι οτι οι πληροφοριες που εχεις απο αναγνωσματα και αλλου, χρειαζονται βαθυτερη κατανοηση και αφομοιωσει, ωστε να τις συνθετεις πιο ουσιαστικα και ευστοχα και να μην ξεφευγεις σε φανταστικες αναλυσεις και συμπερασματα, ως τα ανωτερω.
Να πω ομως κατι για την προνεωτερικη πολιτικη νοσταλγια που επισημαινεις. σαφως και ειναι αδυνατο να επανελθει, αυτο ομως δε σημαινει οτι η μετανεοτερικη πολιτικη πραγματικοτητα ειναι και καλυτερη. εκτος αν μας αρεσει η εξορια και απαξιωση-αδιαφορια για τον Θεο ως θετικο συστατικο της νεας πολιτικης κουλτουρας.
Και ενα φαουλ ακομα: η πολιτικη δεν ειναι ενα απολυτα κοσμικο μεγεθος. οι εξουσιες χορηγουνται απο τον Θεο (το λεει ρητα ο Παυλος). Η φραση του Χριστου για τον Καισαρα ερρεθη απλα για να στιγματισει τον φαρισαισμό και να διαλυσει τη συγχυση θεολογιας - πολιτικης. η θεση σου περι αποκολλησησης της θεολογιας απο την πολιτικη και οποια αλλη ιστορικη πραγματικοτητα, ειναι ακρως εκκοσμικευτικη, πορρω απεχουσα της ορθοδοξης, η οποια βλεπει τον Χριστο στα παντα και εν πασι.
Κ.Ν.

Ανώνυμος είπε...

θα ηθελα να προσθεσω δυο ακομα λογια στον αγνωστο φιλο που επεσημανε θεοκρατικες υπορρητες επιθυμιες στον γραφοντα. ευχαριστως θα δεχομουνα υποδειξεις επι λανθασμενων ορισμων και παρερμηνειων, τις οποιες λεει οτι εντοπισε. επισης δεν κατανοω ποια ειναι η μεθοδολογια μου που δεν του επιτρεπει να προβει στις αναιρεσεις και διορθωσεις αυτες. Φοβαμαι απλα πως προκειται και εν προκειμενω για τα γνωστα κενα φληναφηματα, πισω απο τα οποια κρυβεται η ημιμαθεια και η εμπαθης διαθεση οσων απλα επιθυμουν την απαξιωση και τη σπιλωση του ετερου, χωρις ουσιαστικη διαθεση για διαλογο και καλοπροαιρετη - φιλαδελφη σταση. Με πυροτεχνηματα και αφελεις γενικους και αοριστους αφορισμους - μαλιστα εδω τους καταγγελει κιολας ως εκκλησιαστικη νοοτροπια ακολουθωντας παρομοια μεθοδολογια! - κρυπτουν επιμελως την ανωριμοτητα τους, ορος επιεικης και περιεκτικος της πολυπτυχης πνευματικης υποβαθμισμενης καταστασης εκαστου.
Το "συλλογικο αυτομαστιγωμα" που "διειδε" δεν το προβαλλω σε καμια περιπτωση, διοτι απλα δεν υφισταται. θα ελεγα ομως πως εχει και τη θετικη του διασταση, στο βαθμο που θα εμφανιζοταν, αν συσχετιστει με το πνευμα της γνησιας μετανοιας και της υγιους αυτομεμψιας, οπως προβαλλεται ως φαρμακο μεσα απο την ορθοδοξη παραδοση. Εκεινο ακομα που δεν κατανοω ειναι η ακριβως αντιθετη εντυπωση που του προκαλεσα περι "ελεω Θεου" διακυβερνησεων, ενω ρητα τις καταδικαζω σε καθε κειμενο μου.
Κλεινοντας, δε θα μπορουσα να μη σχολιασω την ηθικολογικη διασταση που δινει ο σχολιαστης μου στην αρωγη της θεολογιας προς την πολιτικη. ηδη τονισα σε προτερο ημετερο σχολιο την εκκοσμικευμενη νοοτροπια του εν λογω κυριου, η οποια, αν ειναι χριστιανος, παραπεμπει σε προτεσταντισμο ή καθολικισμο, αλλα σε καμια περιπτωση σε Ορθοδοξη τοιαυτη. η σχεση Θεου (και θεολογιας κατα φυσικη επεκταση) και λοιπης πραγματικοτητας - περιλαμβανομενης και της πολιτικης - ειναι οντολογικη και οχι εξωτερικη (ηθικη), πραγμα που θα βολευε πολλους. Μηπως εν τελει ειμαστε τοσο αγευστοι Χαριτος Θεου, που ο εξοστρακισμος του στον ουρανο μάς χαροποιει και βολευει(το ρημα απο τις τελευταιες φρασεις του φιλου)σε τετοιο βαθμο, που να τον επιδιωκουμε κιολας (παλι απο τη φρασεολογια του ανωνυμου);
Κ.Ν.

Ανώνυμος είπε...

Aυτό και το επόμενο θα είναι τα δυο τελευταία μου σχόλια προς τον προσβλητικό και "διορατικό" κ. Νούση, ο οποίος διαθέτει το χάρισμα να αποφαίνεται επί της προσωπικότητας και της πνευματικότητας των συνομιλητών του, πίσω από την οθόνη του Η/Υ.

Η πρώτη απάντηση αφορά το σχόλιο του στις 1.16 π.μ.
Οι κοινωνικές αντιλήψεις και συνθήκες εμφιλοχωρούν λίγο έως πολύ παντού, κατ’ επέκταση δεν μπορούν να αφήσουν ανέγγιχτη την θεολογία. Ο Παύλος π.χ, επηρεασμένος σαφέστατα από την κυρίαρχη εβραική αντίληψη της εποχής του, εκφράζεται τα μάλα υποτιμητικά περί της γυναίκας, πράγμα που είναι αδύνατον να μεταφέρουμε στο σήμερα ως θεολογική σταθερά. Αντίστοιχα, στο ζήτημα της πολιτικής υιοθετεί την τακτική του κατευνασμού, για πολύ συγκεκριμένους ιστορικούς λόγους, δίχως όμως να αποτελεί το μοναδικό πρότυπο στάσης έναντι της Πολιτείας( ο Ιωάννης π.χ στην Αποκάλυψη, διαχωρίζει με οξύτατο τρόπο την Εκκλησία από κάθε κοσμικό πολιτικό μέγεθος, με χαρακτηρισμούς που κατακεραυνώνουν το τελευταίο).

Όσον αφορά τις προνεωτερικές και μετανεωτερικές εξουσίες, ουδόλως πιστεύω οτι οι πρώτες εκφράζουν το απόλυτο κακό και οι δεύτερες το απόλυτο καλό, ωστόσο επιτρέψτε μου να θεωρώ μέγιστη κατάκτηση της (μετα)νεωτερικότητας το γεγονός ότι μπορούμε αυτή τη στιγμή να αντιπαραθέτουμε τις απόψεις μας ελεύθερα δίχως κάποιος εκ των δυο να κινδυνεύει να οδηγηθεί σιδηροδέσμιος σε κάποιο ιππόδρομο.

Ανώνυμος είπε...

Απάντηση στο τελευταίο σας σχόλιο(6.29 μ.μ)

Το κείμενο σας αποτελεί μίξη θεολογικοπολιτικού χαρακτήρα.Η βάση επομένως κάθε κριτικής των διαφωνούντων έγκειται στην πηγή του προβλήματος, δηλαδή στον τονισμό του διακριτού των δυο μεγεθών που μοιάζουν να συγχέονται και όχι σε επιμέρους λάθος εκτιμήσεις, όπως π.χ η συμπερίληψη ενός νεοναζιστικού κόμματος στον εθνικιστικό χώρο, ο οποίος υπερβαίνει κατά πολύ το εν λόγω μόρφωμα και βρίσκει ερείσματα σε όλες σχεδόν τις παρατάξεις.

Όσον αφορά την σχέση θεολογίας και πολιτικής επί του ηθικού πεδίου, η οποία τόσο πολύ σας σκανδάλισε,ένα παράδειγμα θα την κάνει σαφέστερη. Το ζήτημα π.χ της θανατικής ποινής είναι παράγοντας τριβής ανάμεσα στη χριστιανική διδασκαλία και την πολιτεία που τυχόν θεσμοθετεί το μέτρο.Καθήκον της Εκκλησίας είναι να προβάλλει τις θέσεις της με σαφήνεια και να αγωνιστεί γι'αυτές,ερχόμενη ακόμα και σε σύγκρουση με την πολιτεία. Τον τρόπο όμως με τον οποίο η πολιτεία θα οργανώσει το νομοθετικό της σύστημα, αν θα αυξήσει ή μειώσει τις ποινές κάθειρξης, αν θα προσλάβει περισσότερους σωφρονιστικούς υπαλλήλους, αν θα κτίσει νέα σωφρονιστικά καταστήματα ή όχι,σαφώς και δεν είναι αρμόδια να τα απαιτήσει.Τα όρια πρέπει να είναι σαφή.Στην Ελλάδα π.χ,πόσοι ιεράρχες κατά καιρούς,υπό το πρόσχημα της εθνικής ανησυχίας,επιδίωξαν να χαράξουν στρατηγικές εξωτερικής πολιτικής από άμβωνος;

Κλείνοντας,μη απευθυνόμενος προσωπικά σ'εσάς, αλλά μιλώντας γενικότερα,μου προξενεί εντύπωση το ότι η μεγάλη πλειοψηφία των θεολογικών κριτικών περί πολιτικής έχουν μια σταθερή μορφή, που μπορεί να συνοψιστεί περίπου ως εξής: η πολλή ελευθερία μετά την Μεταπολίτευση( ή μετά την απελευθέρωση, την γαλλική επανάσταση, τον διαφωτισμό κ.ο.κ)οδήγησε τον λαό σε αποστασία από τον Θεό, καταναλωτισμό, περιφρόνηση των ηθικών αξιών κ.ο.κ τις οποίες καλούμεθα τώρα να πληρώσουμε.. Στόχο των πυρών αποτελούν συγκεκριμένες παρατάξεις και πρόσωπα, με επιμονή που αγγίζει τα όρια του εμμονικού. Ταυτόχρονα, υπονοείται ή και αναφέρεται ρητά η εξιδανικευμένη εικόνα ενός πολιτικού παρελθόντος, απώτερου ή και σχετικά πρόσφατου, το οποίο είναι γεμάτο από αυταρχισμό, αυθαιρεσία, ανευλευθερία, βιαιότητα κ.ο.κ, δίχως την παραμικρή κριτική από θεολογικής πλευράς. Δεν ξέρω αν η απουσία κριτικής οφείλεται στο ότι τα πολιτικά αυτά μορφώματα είχαν ως προμετωπίδα τον Χριστιανισμό, επομένως αντιμετωπίζονται με άλλα μέτρα και σταθμά, ή αν πρόκειται για την αποδοχή της απλοϊκής «πνευματικής» λογικής «φάε ξύλο να γίνεις άνθρωπος», αλλά όπως και να’χουν τα πράγματα αυτή η επιλεκτική ευαισθησία είναι αξιοσημείωτη.

Ανώνυμος είπε...

με αναγκασες, αγαπητε, να καταστω διορατικος, διοτι εσυ πρωτος "διειδες" υπορρητες επιθυμιες σε μενα. αυτο ανηκει στο χωρο της "διορατικοτητας" στον οποιο επιτρεψε μου να εχω προσβαση και εγω, αποφευγοντας εμμεσα τη μονοπωληση του. αλλωστε, ορθα παρατηρησες πως μια απο τις ευπροσδεκτες κατακτησεις της μετανεωτερικοτητας ειναι και η ελευθερη προσβαση απο ολους σε ολους τους χωρους. Φυσικα θα κατανοεις πως αυτο ειναι μια ουτοπια και ευχη περισσοτερο παρα η πασα αληθεια. το αφηνω, ομως, διοτι δεν ειναι της περιστασης.
Βιαστηκες λοιπον να με καταταξεις σε σχολη, διο και υφιστασαι λιγο σκληροτερη κριτικη. Ισως λαθευω, μα σε βρισκω πλεον κακοπιστο ή το αντιθετο στην ολη σου τοποθετηση.
επι της ουσιας λιγο: κρινεις τους Αγιους οχι σφαιρικα, αλλα με βαση καποια αναγνωσματα, προτεσταντικης μαλλον προελευσης και αποχρωσης. Π.χ. τις θεσεις του Παυλου για τη γυναικα. εισαι περα για περα λαθος και σε προκαλω να μου βρεις ενα χωριο που να την υποτιμα - μη μου πεις δα για την καλυψη της κεφαλης!! κρινεις επιδερμικα (προτεσταντικα και με επιστημονικομονισμο), φανερα επηρεασμενος απο τη στειρα αναγνωση διαφορων. Δεν ερμηνευουμε ετσι στην Ορθοδοξια. στη Δυση ισως...
Συνεχιζεις με την "αντιφαση" θεσεων Παυλου και Ιωαννη. Αν και ειναι περα για περα λαθος η προσεγγιση του Ιωαννη (κυριως), ηθελα να σε ρωτησω: θες να πεις οτι η Εκκλησια μας ωθει κατα της κοσμικης εξουσιας;
Οπως θα καταλαβες,αν και δε βρισκω (θεο)λογικη αλληλουχια στο σκεπτικο σου, εντουτοις την αντιπαρερχομαι και.... επανερχομαι για να κλεισω κιολας. Διαπνεεσαι απο καποιο αντιβυζαντινισμο (παλαιοτατη φραγκικη προπαγανδα)θεωρωντας το Βυζαντιο ως ακρως σκοταδιστικο, σε αντιθεση με την υπεροχη κατ' εσε δυτικη μετανεωτερικοτητα. Σε πληροφορω πως πολλοι θα ζηλευαν σημερα το φιλελευθερισμο και τη δημοκρατια της υπερχιλιετους εκεινης αυτοκρατοριας (με τα σκοτεινα της σημεια κατα νου παντοτε). Ο ακροτελευτιος θαυμασμος σας για τις μεγιστες κατακτησεις του σημερα μαλλον αντικειται και σε πολλες μαυρες τρυπες του συγχρονου ψευδεπιγραφου αντιπροσωπευτικου κοινοβουλευτισμου με το δημοκρατικο προσωπειο και τις ολοκληρωτικες δομες, οσο και σε δυο απλες αληθειες: πρωτον οτι δεν ισχυει παρα μεσα σε καποια πλαισια νομικα παντοτε και δευτερον οτι εκτρεφει τα ακρα και σχετικοποιει και τα αυτονοητα, γεγονοτα δηλαδη ακρως δαιμονικα. κρατηστε λοιπον μικρο καλαθι και μη χαιρεστε τοσο. Θυμηθειτε και την προφητευμενη δικτατορια του αντιχριστου απο τον Ιωαννη. σε χρονια μετανεοτερικοτητας θα συμβει (αν το πιστευετε φυσικα, δε θα επιμεινω εδω). Νομιζω πως πρεπει να κατεστη επαρκως σαφες ποσο κρισιμη και ουσιαστικη ειναι η παρεμβαση του Κυριου (η ουσια ολων των σχετικων αρθρων μου) στα πολιτικα τεκταινομενα σημερα. Δεν ειναι σε καμια περιπτωση μια ηθικη ψευτοσυγκολληση αλλα απτεται θεματων ζωης, ελευθεριας και θανατου.
Κ.Ν.

Ανώνυμος είπε...

Η χάρη της "διορατικότητας" σας εκχέεται άφθονη προς τους ταπεινούς αναγνώστες σας και δε με αφήνει να ησυχάσω!Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς..Το ξεσκέπασμα του προτεστάντη "πράκτορα";Την αποκάλυψη του "φραγκολεβαντίνικου" φρονήματος μου ή μήπως την φανέρωση του "αντιβυζαντινού" και ανθελληνικού μένους μου;

Κατά την επιτέλεση του φθοροποιού έργου μου,προβαίνω σε μερικές ακόμα επισημάνσεις.Εξ'οσων γνωρίζω, αλάθητο δεν αναγνωρίζεται σε κανέναν μεμονωμένο Άγιο ή Πατέρα,αλλά στη "συμφωνία" τους.Σε μη αυστηρώς δογματικά ζητήματα δε,η αναθεώρηση παλαιοτέρων παραδοχών ουδόλως εμποδίζεται(είμαι σίγουρος οτι έχετε υπόψιν σας την διαφορά ανάμεσα σε "Όρους" και "Κανόνες").Οι θέσεις του Αποστόλου Παύλου,το κύρος του οποίου ουδόλως επιθυμώ να καταβαραθρώσω όπως φαντάζεστε,περί γυναικών είναι συγκεκριμένες.Η ερμηνεία τους από τον καθένα μας είναι συνάρτηση πολλών παραγόντων.Θα με ενδιέφερε πολύ όμως να μάθω εαν εσείς,ως εκπαιδευτικός,διδάσκετε σήμερα στις μαθήτριες σας οτι πρέπει να σιωπούν και να υποτάσσονται,να μην ομιλούν δημοσίως, να θεωρούν οτι πλάστηκαν για λογαριασμό του άνδρα και να κρίνουν εαυτές ένοχες του προπατορικού αμαρτήματος.
Για την αντιδιαστολή Παύλου-Ιωάννη δεν επικαλούμαι τίποτα περισσότερο από την κοινή λογική.Αν μπορούσατε να μου εξηγήσετε πως είναι δυνατή η άνευ αντιλογίας υποταγή στην αιμοδιψή πόρνη θα σας ήμουν ευγνώμων.

Τέλος,θα με ενδιέφερε μια επεξήγηση της αναγκαιότητας παρέμβασης του Κυρίου στα πολιτικά τεκταινόμενα.Οι ταπεινές ιστορικές μου γνώσεις με παραπέμπουν σε μεγάλους οραματιστές που την επιδίωξαν, όπως ο πάπας Ιννοκέντιος ή ο Αγιατολάχ Χομεινί.
Αναμένω τις νέες αποκαλύψεις σας, τις οποίες όμως θα απολαύσω μονάχα ως απλός αναγνώστης, δεδομένου οτι δεν επιθυμώ να συμβάλλω περαιτέρω στη μετατρoπή του φιλόξενου ιστολογίου σε chat room.

Αποσύρομαι για να εντρυφήσω στη μελέτη μεγάλων στιγμών της δημοκρατίας,όπως η ανεξιθρησκεία του Θεοδοσίου και η "ειρηνική" λήξη της Στάσης του Νίκα.

Ανώνυμος είπε...

αποστελλοντας το προτελευταιο σχολιο, δεν προλαβα να δω το δικο σας τελευταιο, που με αναγκαζει να πω παλι δυο λογια. θεωρω δεδομενη τη διακριση των δυο μεγεθων και δε μιλησα, ως νομιζω, για επιβολη ορθοδοξης θεοκρατιας εν Ελλαδι, αντικειμενο και στο χριστιανικο πνευμα και ανεδαφικο εν τοις πραγμασι. θεωρουμε εν τη Εκκλησια ως ορθοτερη την ασυγχυτη αλληλοπεριχωρηση των δυο μεγεθων, ως τα απεκαλεσατε. αυτο προϋποθετει τη διακονικη επικουρια της θεολογιας και ποσως τη δυναστικη της επιβολη στην πολιτικη. ερχεστε ολιγον σε αντιφαση στο σημειο τουτο, διοτι μιλατε για συγκρουση της εκκλησιας με την πολιτεια (στη θανατικη ποινη π.χ.) αλλα μετ' ολιγον προτεινετε την τελικη και απροϋποθετη υποταγη της στην κρατικη θεληση. αυτο συνιστα κεκρυμμενο και συγκεκαλυμμενο πολιτικοεξουσιαστικο ολοκληρωτισμο και αμνηστευετε τοιουτοτροπως τις τυχον κρατικες αυθαιρεσιες. δε νομιζω πως θα συμφωνουσαν πολλοι εδω. η συγχυση κριτηριων πολιτικοθεολογικης συναλληλιας εν προκειμενω αυξανει αντι να μειουται.
λετε λιγο πιο κατω πως ειναι ατοπημα η ενταξη του νεοναζισμου στον εθνικισμο. ασχετα με το οτι ο εθνικισμος ειναι ευρυτερος πολιτικα στα καθ' ημας, αυτο δε σημαινει οτι δεν μπορουμε να συμπεριλαβουμε εκει το νεοναζισμο. σημειωτεον πως εγω δε μιλησα για νεοναζισμο αλλα επαναφορα μνημων σχετικων. μην ξεχναμε πως οι περι ου ο λογος δεν αυτοπροσδιοριζονται ετσι, αλλα μαλλον εγκαλουνται υπο ετερων. σε καθε περιπτωση,ο εθνικισμος ειναι κακος (καταδικη συνοδου 1872).
μια γενικοτερη παρατηρηση: ειστε προκατειλημμενος κατα της επισημης εκκλησιας και του θεολογικου λογου. τα ταυτιζεται με τη δεξια, το παρακρατος, το φασισμο, τις χουντες κλπ. δεν ειναι ετσι. ειναι μια προκαταληψη πολυ παλια. διοτι δεν εχει με αυτα καμια σχεση η εκκλησια. τα αμαρτηματα εκπροσωπων της δεν πρεπει να τα αποδιδουμε σε αυτην. ας μπουμε στην Εκκλησια αληθινα (προτροπη συγχρονου αγιου σε ηδη οντας χριστιανους) και θα διαλυθει καθε συγχυση.
οντως, κομμουνισμος, διαφωτισμος, καταναλωτισμος, μας αρεσει δε μας αρεσει, βλεπουν την εκκλησια με μισο, να μην πω εχθρικο ματι. το γιατι θελει πολλη αναλυση. μια αλλη στιγμη, αγαπητε...
Κ.Ν.

Ανώνυμος είπε...

ο κακος συγχρονισμος μας στις απαντησεις οδηγησε το φιλο ιστολογο να τις παραθεσει με χρονολογικη σειρα, η οποια ομως ενιοτε δεν ανταποκρινεται στην ακριβη αντιστοιχηση των ερωταποκρισεων. αναγκαζομαι και παλι, επομενως, να σου απαντησω στο τελευταιο σχολιο σου, διοτι θα καταλαβες πως η προηγουμενη απαντηση μου αναφεροταν σε προγεγστερα δικα σου.
παμε το λοιπον. ισως αυτοσαρκαζεστε αμυντικα στην πρωτη σας παραγραφο για τις νοσους του προτεσταντισμου και τις αλλες που αναφερετε, δεν μπορειτε ομως τοσο απλα να απαλλαγειτε απο αυτες, διοτι τις πασχετε το μαλλον υποσυνειδητως, ως και πλειστοι οσοι χριστιανοι ορθοδοξοι τα τελευταια ετη. θα περιεκλεια την "ασθενεια" σας στον ορο "βαθυς και δαιδαλωδης" αγνωστικισμος, θεραπεια του οποιου συνιστα μοναχα η πνευματικη εν Χριστω ζωη και η αναβαπτιση σας στα πατερικα κειμενα με αμεσο τροπο επαφης σας σε αυτα και οχι δια παρεμβολης αναλυσεων τριτων.
αμεσως παρακατω επαναλαμβανετε την ακουσα και ασυνειδη παγια επιλεγμενη μεθοδο σας, αυτην της αυτοαναιρεσης. ενω δηλαδη ορθα προβαινετε στη διακριση Ορων και Κανονων, δυστυχεστατα στην πραξη το αγνοειτε αδικωντας τον μεγα Παυλο. αφηστε λιγο τις λειτουργικες του εντολες, οι οποιες ανηκουν στην εποχη τους μαλλον και στον χωρο της λειτουργικης και ποιμαντικης ευταξιας, και αναλογιστειτε το ανεπαναληπτο που ειπε: ουκ ενι αρσεν και θηλυ... (Γαλ.) εδω βαζει σε ενα τσουβαλι τα φυλα και δε διακρινει ανωτερο και κατωτερο. θα παρεθετα και πληθωρα αλλων χωριων που δειχνουν του εμου λογου το αληθες (και του υμετερου το ανακριβες), οπως τη σωτηρια του ανδρα δια της γυναικος και τουμπαλιν, επιλειψει με, ομως, ο χρονος διηγουμενον. θα πω ομως εν παροδω ενα τελευταιο επι του προκειμενου: οταν αναφερει περι της πτωσης του ανθρωπου, λεει "ωσπερ εν τω Αδαμ παντες αποθνησκουσι, ουτω..." (Α' Κορ.). αν παρατηρησατε καλα, λεει εν τω Αδαμ και οχι εν τη Ευα, οπως στρεβλοτατα τον εγκαλειτε για επιρριψη της ενοχης του προπατορικου αμαρτηματος στη γυναικα.
επικαλειστε αμεσως πιο κατω εις ματην την κοινη λογικη για την αντιδιαστολη Παυλου - ιωαννη, απλουστατα διοτι αυτη λειπει χαρακτηριστικα απο τη συναφεια της περιοδου, ειδικα ως προς την αναφορα στην αιμοδιψη πορνη, τα οποια συνελοντι ειπειν κατατασσω ως επιχειρηματα στα παυλεια αρρητα ρηματα.
επανερχεστε ευθυς αμεσως στην συγκεχυμενη περι ιστοριας ηθικιστικη αντιληψη σας, δια της προκαταληπτικης σας μονομερειας στην ερμηνευτικη προσεγγιση της, φερ' ειπειν - ολως τυχαιως! - αναφορικα με βυζαντινα παραδειγματα. Προφανως προαιρεισθε με περισσο ερμηνευτικο ναρκισσισμο τις δημοκρατικες "μεθοδους" ενος Διοκλητιανου ή παραλληλες σταλινικου τυπου, στο ονομα της ισοτητας παντοτε και του μετανεοτερικου ανεξιθρησκειακου τυπου. ειναι θεμα καθαρα δικο σας και δε χρηζει περαιτερω σχολιασμου, καθοτι διατεινεσθε πως γνωριζετε τον τροπο της προσωπικης σας διδακτικης ιστορικης εντρυφησεως.
Εν κατακλειδι, θα ηθελα να διευκρινισω το ακυρον του παραπονου σας ως αναγνωστου των κειμενων μου. δε γραφω, αγαπητε, για να ευχαριστησω ή να πεισω με υποδοριο ψυχαναγκαστικο τροπο ή τεχνηεντα εκβιασμο. Καταθετω αποψεις - πιστεις περι αληθειας - Θεου μεσα στο περιρρεον γενικοτερο χαος. σε αντιθεση με σας, πιστευω στη δυνατοτητα της παρεμβασης του Κυριου εν πασι. μια δυνατοτητα ενσαρκωμενη στην ιστορια και στην καθημερινοτητα, πολλακις μεν με μυστικο τροπο, ενιοτε δε καταφανεστατη και θριαμβευτικη, σε καθε ομως περιπτωση δυναμενη οραθηναι μονοις τοις νηφουσι. ευχαριστω και παλι για την υπομονετικη ακροαση.
Κ.Ν.

Ανώνυμος είπε...

Οι ανώνυμοι συμπλεγματικοί κήρυκες των επώνυμων άρθρων γελοιοποιούνται κρυπτόμενοι. Αν έχουν παιδεία και τόλμη όπως ο επώνυμος αρθρογράφος ας δημοσιεύσουν κείμενά τους. Όμως, πλημμυρίζουν θεολογική ένδεια και προσωπική δειλία.

Ε.Β.

Ανώνυμος είπε...

σε ευχαριστω, αδελφε, για το σχολιο. δεν ηθελα να το πω εγω στον ανωτερω διαλογο, διοτι θα φαινοταν πως απαξιωνω το προσωπο και οχι τα λεγομενα του. δυστυχως, ομως, αυτη ειναι η θλιβερη πραγματικοτητα των ανωνυμων "νταηδων" κριτων μας.
Κ.Ν.

Related Posts with Thumbnails